Φτερουγίσματα

Το Σάββατο που μας πέρασε πήγαμε οικογενειακώς στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο στα Σπάτα. Είχαμε πάει άλλες δύο φορές τα τελευταία 2 χρόνια και έχω να επισημάνω τα εξής: Είναι μιά πολύ αξιόλογη προσπάθεια που δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά πάρκα. Κάθε φορά που το επισκεφτήκαμε είχε και καινούργια πτέρυγα με νεοφερμένα ζώα. Τα ζώα έχουν μεγάλους χώρους για να βολτάρουν και χαίρουν μεγάλης φροντίδας, (διευκρινίζω ότι θα προτιμούσα όλα αυτά τα ζώα να μπορούσαν να ζούν άφοβα στο φυσικό τους περιβάλλον, αλλά αφού τα έχουμε καταφέρει έτσι και τα περισσότερα απειλούνταν ή απειλούνται με εξαφάνιση, ας τα φροντίζουμε έστω και σε συνθήκες αιχμαλωσίας!) Αυτή τη φορά υπήρχαν πολλά νεογέννητα ζωάκια όλων των ειδών. Δυστυχώς υπάρχουν πάντα οι ασυνείδητοι, που παρόλες τις προειδοποιήσεις ότι απαγορεύεται, ταϊζουν ή πετούν αντικείμενα στα ζώα! Κατά τη γνώμη μου η καλύτερη εποχή για να επισκεφτεί κανείς τα πάρκο (ή μάλλον ο καλύτερος καιρός, γιατί εποχές δεν υπάρχουν πλέον), είν

Στα πλαίσια της εκδήλωσης του Χατζηκυριάκειου Ιδρύματος το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στο σταθμό του μετρό στο Σύνταγμα, έγινε η επίσημη πρόβα μιας πολλά υποσχόμενης παιδικής παράστασης, (το ξέρω γιατί έχω δει πρόβες), την οποία δυστυχώς δεν κατάφερα να παρακολουθήσω με το παιδί μου, λόγω ανωτέρας βίας (βλέπε ασθένεια). Έστειλα όμως αντιπρόσωπο την αδερφή μου, η οποία έχει εμπειρία από παιδιά και έχω εμπιστοσύνη στη γνώμη της. Μόλις οριστικοποιηθούν τα της παράστασης από τον καινούργιο χρόνο θα σας ενημερώσω αναλυτικότερα. Η Μαρίκα λοιπόν μας ενημερώνει: «Τι το ήθελε το post για την ομοιοπαθητική η αδερφή μου; Να ‘σου ο ανιψιός άρρωστος, μη χάσει! Έτσι δεν μπόρεσαν, μαμά και γιος να έρθουν στο σύνταγμα να παρακολουθήσουν την καταπληκτική παράσταση από την ερασιτεχνική ομάδα «Τρείς λαλούν και δυό χορεύουν!» Έτσι προσφέρθηκα από μόνη μου, να γράψω εγώ τις εντυπώσεις μου, για την παράσταση με τίτλο «Η μεγάλη απόφαση του κούκου». Παρακαλώ την επιείκεια σας, γιατί με τις περιγραφές δ

Σήμερα επέλεξα να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου με την ομοιοπαθητική για παιδιά. Ξέρω πως είναι ένα αμφιλεγόμενο θέμα για πολλούς και διαφόρους λόγους, αλλά εγώ θα σας καταθέσω από καρδιάς κάποια δεδομένα και εσείς θα πράξετε ανάλογα με το πώς νιώθετε και πιστεύετε. Την ομοιοπαθητική την γνώρισα όταν το 2003 ή 2004 αφού διαπιστώθηκε ότι πάσχω από αλλεργικό βρογχικό άσθμα στα καλά καθούμενα, μου πρότειναν έναν ομοιοπαθητικό. Πήγα γιατί απεχθάνομαι τα χρόνια νοσήματα και μου φαινόταν αδιανόητο να παίρνω φάρμακα μιά ζωή. Λόγω ιδιοσυγκρασίας επίσης έβαλα χρονικό περιθώριο έναν χρόνο, γιατί δεν μου αρέσει να προσπαθώ 15 χρόνια τούρκικα και να μην έχω αποτέλεσμα. Δεν είχα θεαματικά αποτελέσματα, μάλλον είχα πρόβλημα επικοινωνίας και με τον άνθρωπο που με κούραρε και στον ένα χρόνο σταμάτησα άδοξα, αφού δεν είχα καταφέρει να κόψω το φάρμακο που έπαιρνα, όπως ήλπιζα. Τώρα που γνώρισα και συνεργάστηκα με τον ομοιοπαθητικό που κουράρει το παιδί μου, κατάλαβα κι άλλα πράγματα εκτός των