Deconstructed Mummy...

Θυμάμαι την πρώτη φορά που έμεινα στο σπίτι εντελώς μόνη με το καινούργιο μωρό μου (το οποίο μωρό παρεπιπτόντως στις 27 του μήνα γίνεται πια ένας άντρακλας ετών 5!)

Εκτός από τον πανικό μου για το πώς θα τα καταφέρω μόνη μου με αυτό το άγνωστο πλάσμα, (που φυσικά σύμφωνα με το νόμο του Μέρφυ επιβεβαιώθηκε, αφού το μωρό χέστηκε, πατόκορφα όμως και δεν ήξερα από που να το πιάσω!), συνειδητοποίησα επίσης την πλήρη έλλειψη ελευθερίας κινήσεων που θα υποβαλλόμουν από εκείνη τη στιγμή και μετά, αφού για να βγω από το σπίτι για την πιο απλή δουλειά όπως π.χ για να κατεβάσω τα σκουπίδια, θα έπρεπε να βρω λύση για το μωρό (να αφήσω κάποιον μαζί του ή να το πάρω μαζί μου).

Ένιωσα πως κάποιος με είχε πιάσει από το λαιμό! Νομίζω πως αυτό είναι κάτι που κατά βάθος ακόμη με ενοχλεί, παρόλο που το έχω συνηθίσει και είναι πια μέρος της καθημερινότητάς μου 5 χρόνια τώρα.

Αυτό ήταν η αρχή μιας ατελείωτης σειράς δυσάρεστων συναισθημάτων που εναλλάσσονται πολύ συχνά, (ίσως και καθημερινά), με συναισθήματα απίστευτης έντασης αγάπης, ευγνωμοσύνης, συγκίνησης, ευτυχίας, ολοκλήρωσης, χαράς και λατρείας που δεν πίστευα ποτέ πως θα ένιωθα και που κάνουν την καρδιά μου να κοντεύει να σπάσει και πολύ συχνά τα μάτια μου να βουρκώνουν!

Πολύ συχνά λοιπόν, (παρόλο που με τα χρόνια συνηθίζω), ένιωθα και νιώθω τύψεις για τα δυσάρεστα συναισθήματα που συνοδεύουν την καθημερινότητά μου σαν μαμά.

Αν λοιπόν αυτή η εκδήλωση Deconstructing Mummy («Αποδομώντας τη Μαμά») που οργανώνει η πολύ γλυκιά και συμπαθητική Μαριάννα και οι φίλες της (είχα την τύχη να την γνωρίσω από κοντά, δεν το λέω τυχαία) βοηθήσει τις μαμάδες να έχουν λιγότερες τύψεις που δεν είναι και δεν αισθάνονται πάντα(!) τέλειες,

εγώ δηλώνω «Deconstructed Mummy». Εσείς;

Σχόλια

  1. Ετσι ωραία που τα γράφεις μέχρι κι εγώ που δεν είμαι μαμά το βρήκα ενδιαφέρον!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου