Περί ξαλαφρώματος ο λόγος...

Τελευταία ο φαφούτης πιά πρίγκιπάς μου, (ναι,ναι, «έπεσε» το πρώτο μας δοντάκι-όπου στο «έπεσε» βλέπε το έβγαλε η μάνα με πολλές φωνές κι αντάρες μόλις πλησίαζε το χέρι προς το στόμα και που παραλίγο να πάμε στην παιδοδοντίατρο, αφού είχε ήδη «σκάσει» το καινούργιο από πίσω-αλλά αυτό είναι θέμα για άλλη ανάρτηση), περνάει «φάση» κι είναι αρκετά γκρινιάρης που σημαίνει πως κλαίει με το παραμικρό: επειδή φεύγουμε από την παιδική χαρά κι ας είμαστε ήδη μιάμιση ώρα, επειδή έχασε στον γκρινιάρη κ.ο.κ
Συνήθως τον αφήνω να κλάψει και όταν ηρεμήσει τα συζητάμε, κάποιες φορές νευριάζω, αλλά αυτή τη φορά είπα ν'ακολουθήσω την συμβουλή της φίλης μαμαδομπλόγγερ newagemama που μου είχε πολύ αρέσει και του είπα αγκαλιάζοντάς τον:
«Κλάψε αγοράκι μου να ξαλαφρώσεις!»
Πράγματι αυτό τον απελευθέρωσε θα έλεγα και έκλαψε γοερά για αρκετή ώρα. Μόλις συνήλθε και ηρέμησε με ρωτάει:
«Μαμά, όταν κλαίμε ξαλαφρώνουμε;»
«Ναι, αγόρι μου»
«Όπως όταν κάνουμε κακά;»

Σχόλια

  1. ε!! Δεν μπορώ, έσκασα στα γέλια!!! τέλειος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ακριβως ετσι για να ειμαστε παντα ικανοποιημενοι και στις δυο περιπτωσεις σε διαφορετικο χωρο ομως

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου