Φτερουγίσματα

Εδώ και 3 χρόνια η μητέρα μου έχει και επισήμως διαγνωστεί ότι πάσχει από μικτού τύπου άνοια, τόσο εκφυλιστική ( Alzheimer ), όσο και αγγειακή. Τα πράγματα έχουν αρχίσει ελαφρώς και δυσκολεύουν τον τελευταίο καιρό κυρίως με την έντονη τάση να ξεχνάει, αλλά και με την τάση να θυμώνει έντονα. Έτσι λοιπόν, πριν από ένα μήνα περίπου, είχαμε μια τέτοια κρίση θυμού ενώπιον όλης της οικογένειας. H ώριμη αντίδραση του μικρού μου πρίγκηπα, με έκανε να συνειδητοποιήσω, πόσο καλά έκανα που λίγο καιρό πριν, αγόρασα και διάβασα στο παιδί μου το βιβλίο της Όλγας Λυμπεροπούλου με τίτλο «Γιατί η γιαγιά μου δεν θυμάται το όνομά μου;» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος και την Εταιρεία Νόσου Alzheimer και Συναφών Διαταραχών Αθηνών   και σκοπό έχει να γνωρίσουν τα παιδιά τη νόσο και να μπορούν να χειριστούν εκείνους που την αντιμετωπίζουν. Κεντρικός ήρωας του βιβλίου είναι ο Ιάσονας, ένα 8χρονο παιδί που μαθαίνει ότι η αγαπημένη του γιαγιά πάσχει από νόσο Αλτσχάιμερ. Μέσα από τις σ

Φέτος το βλασταράκι μου συνέχισε τα μαθήματα κολύμβησης που είχε ξεκινήσει πέρισυ, στα πλαίσια των προγραμμάτων του δήμου, μαζί με άλλα 2 κορίτσια συν-κολυμβητές. Η μεγάλη διαφορά ήταν πως στα μέσα Δεκέμβρη αποφασίσαμε οι γονείς των 3 συν-κολυμβητών, (για διάφορους λόγους που δεν θα αναφέρω εδώ), να μεταφερθούν από τη μικρή πισίνα σου δήμου, σε κανονικό κολυμβητήριο που συνεργάζεται με το δήμο. Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της αλλαγής, συμμετείχαν τα 3 δελφινάκια, στους κολυμβητικούς αγώνες που διοργάνωσε ο δήμος το περασμένο Σάββατο.   Ήταν η πρώτη τους φορά και φυσικά το άγχος μεγάλο. Τα αρχάρια παιδάκια έκαναν απλώς επίδειξη με σανίδα και πήραν όλα τιμητικό μετάλλιο και δίπλωμα για τη συμμετοχή. Όλα τα υπόλοιπα παιδιά συμμετείχαν κανονικά σε αγώνες και μετάλλιο πήραν οι τρείς πρώτοι. Τα δελφινάκια μας λοιπόν, λίγο που ήταν η πρώτη τους συμμετοχή σε κάτι τέτοιο, λίγο που είδαν τα προηγούμενα παιδάκια να βραβεύονται όλα, περίμεναν το μετάλλιό τους! Και φυσικά όταν αυ

 Εχθές ήταν; Μπα! Εγώ τα «δώρα», τις αγκαλιές και τα φιλιά (καλά αυτά τα τελευταία τα παίρνω- ευτυχώς- ακόμα συχνά) τα πήρα την Παρασκευή το βράδυ! Και ήταν αυτές οι όμορφες ζωγραφιές που έφτιαξαν στο σχολείο! Και ήταν η πρώτη φορά που το αγοράκι μου έγραψε μόνο του «σ'αγαπώ πολύ Μανούλα» με την υπογραφή του φαρδιά πλατιά από κάτω! Τώρα αν συγκινήθηκα, σας αφήνω να το μαντέψετε...

Την περίοδο του Πάσχα, που τα σχολεία ήταν κλειστά, επισκεφτήκαμε με το βλαστάρι μου, το Μουσείο Συνασθημάτων παιδικής ηλικίας, που βρίσκεται στην περιοχή του Φιλοπάππου. Στεγάζεται σ’ένα όμορφο κτίριο από τα πολλά που έχει η περιοχή και αποτελείται από 3 αίθουσες, όπου παρουσιάζεται αυτόν τον καιρό η διαδραστική έκθεση «ποιός είμαι εγώ» που ενθαρρύνει την αυτογνωσία και την κατανόηση των συναισθημάτων. Έτσι λοιπόν στη μεγάλη αίθουσα του πρώτου ορόφου έχει εκθέματα όπως «το δέντρο με τις ανάγκες μας» όπου το παιδί μαζί με τον γονιό προσθέτουν στο δέντρο που βρίσκεται εκεί μόνο ο κορμός του, τις ρίζες (που συμβολίζουν τις ανάγκες επιβίωσης και είναι γραμμένες μία-μία πάνω σε κάθε ρίζα) και τα κλαδιά με τα φύλλα (που συμβολίζουν τις συναισθηματικές μας ανάγκες για να ζούμε καλά, πάλι γραμμένες μία-μία πάνω σε κάθε κλαδί). Στην ίδια αίθουσα υπάρχει και «ο κήπος με τα ταλέντα» με ανάλογη διαδραστική συλλογιστική, συνεχίζεται στην μικρή αίθουσα του πρώτου ορόφου με εκθέματα όπως «ο δυσ