Πώς θα φτερουγίσει (ακόμη) πιο δυνατά;

Για τη Μαρία Αρναουτάκη σας έχω ξαναμιλήσει εδώ κι εδώ.
Μου κάνει την τιμή να κάνει «ποδαρικό» στα Φτερουγίσματα, μ' ένα υπέροχο κείμενο, τροφή για σκέψη:  

«Δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο η στοχο-θεσία της νέας χρονιάς λειτουργεί για όλους. 
Μάλλον, οι περισσότεροι από εμάς, ξεχνάμε τι -με τόλμη και θάρρος- υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας πάνω από την βασιλόπιτα, μόλις ευχηθούμε και στον τελευταίο Γιάννη.

Γι αυτό που είμαι σίγουρη όμως, είναι η ανάγκη του καθενός από εμάς για έμπνευση και δύναμη, έτσι ώστε να εμπνεύσει και τους άλλους. Και οι "άλλοι", εν προκειμένω, είναι τα παιδιά. Δεν είναι ανάγκη να είσαι ο ίδιος γονιός. Μπορεί να διδάσκεις σε παιδιά, μπορεί να προσέχεις παιδιά, μπορεί να έχεις παιδιά στην οικογένειά σου, μπορεί να συναντάς παιδιά καθημερινά. Μπορεί να θέλεις παιδιά ή να περιμένεις. Σε όποια φάση της ζωής σου κι αν είσαι, μπορείς να σκεφτείς πάνω στο τι είδους έμπνευση δίνεις στα παιδιά. 

Δίνεις; 

Συνήθως, πάνω στα παιδιά γίνεται η μεγαλύτερη προβολή του δικού μας Εγώ. Το Εγώ μας με όλες τις ανασφάλειες, τις προσδοκίες, τα χαμένα όνειρα, τα απωθημένα από τους δικούς μας γονείς, τον θυμό και τις ανικανοποίητες επιθυμίες μας. Κι εδώ είναι το δύσκολο κομμάτι. Να δουλέψει κανείς τους δαίμονές του. Τις προάλλες συνάντησα μια μητέρα η οποία είχε βγάλει αυστηρό πρόγραμμα μελέτης, για κάθε μια ημέρα των εορτών, στο 6χρονο παιδί της. Ώρες για ξεκούραση και παιχνίδι; Φυσικά, αλλά κι αυτές θα έπρεπε να ήταν μελετημένες. Στο τέλος κάθε ημέρας του επαναλάμβανε: "Εσύ είσαι ο αρχηγός, εσύ και μόνο. Θα είσαι ο πρώτος, παντού και πάντα." Και το παιδάκι επαναλάμβανε: "Ναι, εγώ. Μόνο εγώ."

Ανατρίχιασα, από την ναρκισσιστική πληθώρα των "εγώ" στη φωνή ενός παιδιού 6 χρονών και μόνο.

Η μητέρα αυτή, σίγουρα, αγαπάει το μικρό της. Είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχει. Αλλά πως το αγαπάει; Του δίνει φτερά; Μήπως του δίνει τα δικά της;

"Αν αγαπάς κάποιον, άφησέ τον ελεύθερο".

Δεν ξέρω, και πάλι, αν αυτό ισχύει στις προσωπικές σχέσεις (μου φαίνεται λίγο ουτοπικά ρομαντικό), αλλά σίγουρα ισχύει απέναντι στα παιδιά.

Αυτή τη χρονιά, λοιπόν..

- Δείξε του εμπιστοσύνη. Όσο, μα όσο πιο πολύ μπορείς. Δεν είναι εύκολο, γιατί πιθανόν κι εσύ ο ίδιος να μην εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, αλλά πίστεψε σ' αυτό που θέλει το παιδί δίπλα σου να κάνει ή να γίνει. (Προσοχή: Όχι, σ' αυτό που θα ήθελες εσύ.)

- Κάνε του ερωτήσεις, τόλμα να συζητήσεις μαζί του. Θα εκπλαγείς. Δεν είναι τόσο μικρό όσο νομίζεις.

- Δείξε του κάτι καινούργιο κάθε μέρα και μοιράσου τον ενθουσιασμό μαζί του. Εξερεύνησε τον κόσμο των ενηλίκων, μέσα από τα μάτια του μικρού σου. Μαγειρέψτε μαζί. Ναι, η κουζίνα θα γίνει λίγο πιο ακατάστατη, αλλά η στιγμή θα είναι μοναδική.

- Ακούστε μαζί τη μουσική που άκουγες στην εφηβεία σου. Δώσε του μουσικά ερεθίσματα. 

- Μιλήστε μαζί για την αξία της φιλίας. Οι φίλοι μας δεν είναι απλώς η παρέα για να παίζουμε μαζί. Μπορούν να γίνουν σύντροφοι ζωής.

- Τι εικόνα του δίνεις για το σώμα του; Για την εμφάνισή του; Πόσο προσέχεις την υγεία του; Όχι, μόνο με αυτά που του λες, αλλά κυρίως, παρατήρησε την εικόνα που έχεις εσύ για τον εαυτό σου, τις εξαρτήσεις και την εμφάνισή σου. 

Κλείνω με μια στιγμή που θα θυμάμαι..

Όταν είχα επισκεφτεί την πινακοθήκη της Βιέννης, είχα δει αυτή τη σκηνή και την φωτογράφισα επίτηδες γιατί με άγγιξε.



Ένας παππούς και ο μικρός του εγγονός, εξερευνούν τους πίνακες στους τοίχους. Ο παππούς όλο ενθουσιασμό και παραστατικότητα μιλάει για τους πίνακες και δείχνει τριγύρω, ενώ ο μικρός γελάει και βγάζει χαρωπά επιφωνήματα. Το παιδάκι θα μπορούσε να τρέχει γύρω-γύρω μην έχοντας τι να κάνει στο μουσείο. Όμως, όχι, συμμετέχει κι αυτό.

Προφανώς δεν του εξηγεί τα ρεύματα και τις τεχνοτροπίες (αυτό θα γίνει σίγουρα αργότερα), αλλά μοιράζεται μαζί του την αισθητική συγκίνησή της στιγμής. Δεν φαίνεται στο βλέμμα τους;

Επιδιώξτε περισσότερα βλέμματα αυτή τη χρονιά, για να φτερουγίσει ακόμα πιο δυνατά.»


Η Μαρία Αρναουτάκη είναι απόφοιτη του τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης από το Πανεπιστήμιο Αθηνών και πέρασε τον τελευταίο χρόνο στην Τσεχία, όπου φοιτούσε στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Βοημίας. Παράλληλα, δίδασκε Αγγλικά σε παιδιά Δημοτικού, στα πλαίσια του προγράμματος Erasmus. Την ενδιαφέρουν πολύ θέματα της αναπτυξιακής ψυχολογίας και της νευροψυχολογίας. Ερευνητικά έχει ασχοληθεί με τον σχολικό εκφοβισμό, όπου συμμετείχε στην έρευνα της Ε.Ψ.Υ.Π.Ε, και αυτή τη στιγμή εργάζεται πάνω σε μια συγκριτική μελέτη για την αντίληψη της μοναξιάς από τα παιδιά της Τσεχίας και της Ελλάδας, αντίστοιχα. Περιστασιακά, αρθρογραφεί για το site mamadesmpampades.gr και είναι blogger στο edwkiekei.blogspot.gr, ένα νέο blog, που ήρθε να αντικαταστήσει τον Υπογραμμιστή (ypogrammistis.blogspot.gr). Mιλάει Αγγλικά, Γερμανικά και Πορτογαλικά. 





Σχόλια

  1. Καλημερούδια!
    Έχεις βραβειάκι στο:
    http://happiness-bonheur.blogspot.gr/2014/01/blog-post_4665.html
    Εάν θέλεις, μπορείς να 'ρθεις και να το παραλάβεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου