Ψηλά τα χέρια...

Σκέφτομαι την φίλη μου τη Δέσποινα που μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία με το ένα από τ’ αγόρια της χτυπημένο από τον καρκίνο και την φίλη μου την Άντζυ που μόλις έμαθε ότι ο μικρός της γιος πάσχει από μια σπάνια αρρώστια.
Έντρομη τις παρακολουθώ και τις θαυμάζω και τις δύο για το κουράγιο τους, τον τρόπο που το αντιμετωπίζουν, το θάρρος και την ψυχραιμία να λένε τα πράγματα με τ’ όνομά τους…
Αναπόφευκτα σκέφτομαι κουνώντας το κεφάλι επιτιμητικά στον εαυτό μου:
«Και ισχυρίζεσαι ότι έχεις προβλήματα κι εσύ, κυρά μου...»
Κι έπειτα το μυαλό μου τρέχει στη μάνα μου στο γηροκομείο, που αδυνατεί όλο και περισσότερο να θυμηθεί τα απολύτως απαραίτητα και συρρικνώνεται μέρα με την ημέρα. Πιάνω όλο και συχνότερα τον εαυτό μου, να εύχεται να είχε φύγει για το μακρύ ταξίδι μια ώρα αρχύτερα κι ας ξέρω ήδη από πρώτο χέρι, πόσο μεγάλος και αφόρητος πόνος είναι να χάνεις το γονιό σου. Κι έπειτα αναλογίζομαι:«Μα έτσι κι αλλιώς δεν την έχεις χάσει ήδη προ πολλού;»

photo via: http://on.fb.me/1qRGLmv

Κοιτώ το παιδί μου και αναρωτιέμαι πότε μεγάλωσε τόσο και συνειδητοποιώ ότι άσχετα με την πορεία που με οδήγησε σ’ αυτό το ρόλο, έμελλε να με κάνει να κοιτάξω επιτέλους ουσιαστικά μέσα μου και να αρχίσω να γνωρίζω σιγά σιγά τον πραγματικό μου εαυτό...μια επίπονη διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη...
Κοιτώ τη ζωή μου και σκέφτομαι πολλά, ακροβατώ επικίνδυνα από την ευγνωμοσύνη γι αυτά που έχω, στην απόλυτη αυτολύπηση, από το θυμό στην κατανόηση, από τη θλίψη στο χαμόγελο...
Μου είναι ολοένα και πιο ξεκάθαρο πόσο ανώφελο είναι να προσπαθείς να ελέγξεις τα πράγματα, ενέργεια που σπαταλιέται με λάθος τρόπο, όχι ότι δεν το ήξερα κατά βάθος, αλλά τελικά άλλο η γνώση με το μυαλό και άλλο με την καρδιά.
Κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει απόλυτα την ψυχή του άλλου, όσο καλή πρόθεση κι αν έχει, ο καθένας παλεύει με τους προσωπικούς του δαίμονες και το αν θα τα καταφέρει τελικά, είναι απόλυτα προσωπική του υπόθεση...
Αυτό που αισθάνομαι αυτή τη στιγμή είναι ότι παρόλο που μου φαίνεται ότι κάνω βήμα σημειωτόν, οι εσωτερικές συνειδητοποιήσεις έχουν φέρει αλλαγές τεράστιες, αλλάζω μέσα μου μ’ έναν μοναδικό τρόπο και νομοτελειακά αλλάζουν τα πάντα γύρω μου. Και είμαι παραδομένη με «ψηλά τα χέρια» δίνοντας στον εαυτό μου, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου, τον χρόνο που δικαιούται να απενεχοποιηθεί, να παρατηρήσει, να αφομοιώσει και να εφαρμόσει όλα αυτά τα επώδυνα, αλλά θαυμαστά που συμβαίνουν εντός μου...

photo via: http://on.fb.me/1qRGShZ

Ελπίζω να απoλαύσατε αυτό το καλοκαίρι που μόλις τελείωσε, τον ήλιο και τη θάλασσα, τα χαμόγελα των παιδιών σας, όμορφες στιγμές με αγαπημένους σαςανθρώπους, να «φορτώσατε τις μπαταρίες» της ψυχής και του μυαλού σας και να επιστρέψατε δυνατοί, ανανεωμένοι, χαμογελαστοί και αξιόμαχοι!

Καλό φθινόπωρο να έχουμε!

Σχόλια

  1. Το σίγουρο είναι πως όλοι (όλοι όμως χωρίς καμμιά εξαίρεση) κρύβουμε μέσα μας απίστευτη δύναμη..

    Καλό Φθινόπωρο Φλώρα μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου