Ζωή...
Και ήρθε λοιπόν εκείνη η αποφράδα μέρα (17/4) που το παλικαράκι μας πήγε να παίξει σε αγώνα ποδοσφαίρου όπως κάθε Σάββατο και Κυριακή τα τελευταία τέσσερα χρόνια, (όχι, δεν θα γκρινιάζω που για να κανονίσουμε κάτι σαν οικογένεια κάθε Σαββατοκύριακο τα τελευταία τέσσερα χρόνια, πρέπει να περιμένουμε το πρόγραμμα των αγώνων της ομάδας, γιατί αυτό είναι από μόνο του θέμα για ξεχωριστή ανάρτηση!) και χτύπησε το χέρι του. Και για περίεργή μας τύχη εκείνη την ημέρα έτυχε να δουλεύουμε και οι δύο γονείς και το παλικαράκι είχε πάει στον αγώνα με το αυτοκίνητο μπαμπά συναθλητή του. Στην επιστροφή περίμενε η γιαγιά και ο άρτι αφιχθείς από την εργασία του μπαμπάς και με το που διαπιστώνεται πόνος, πρήξιμο και περίλυπο ύφος, τον βουτάνε και τον πάνε στο νοσοκομείο. Όπου διαπιστώνεται σπάσιμο και το χεράκι μπαίνει σε έναν ωραιότατο γύψο για ένα μήνα. Η μάνα (δηλαδή εγώ) στο σεμινάριο δεν έχει πάρει είδηση (κλειστά τα κινητά γαρ) Σε κάποιο διάλειμμα διαπιστώνω αναπάντητη από το σπίτι ώρες πριν και